Orientation Week

Haydie!

Hier ben ik weer, alive and kicking. Deze week is/was het Orientation Week. Dit zijn enkele dagen waarop alle erasmusstudenten van CTU info krijgen omtrent het studieprogramma, inschrijvingen aan de faculteit en wat Tsjechische geschiedenis. Uiteraard gaat dit ook gepaard met wat feestjes.

Maandag
Het is 9 uur, we beginnen de week in een aula. Best vergelijkbaar met een oude aula uit Leuven, gecombineerd met een theaterzaal. Ze werken hier immers ook met zo een ‘balkon’ of ‘verdiepje’. De aula zat overvol met de ruim 400 erasmusstudenten die het komende (half/heel) academiejaar aan de CTU zullen doorbrengen. Verassend ook het aantal Spanjaarden, één op drie erasmussers komt van dat schiereiland in Zuid Europa.

De presentaties van die voormiddag stellen de mensen en de werking het ISC en het Praagse International Office voor. Ook leren we onze eerste Tsjechische woorden, waaronder ook ‘pivo’, ‘prosim’ en ‘dekuji’, welke je nodig hebt om een pintje te bestellen. De zitting werd beëindigd met de verkoop van de ISC lidkaarten. Eén woord: chaos. Een aantal mensen van ISC verspreidde zich over de aula om de kaarten uit te delen. Een goed idee denk je misschien, ware het niet dat elk van deze personen maar een beperkt aantal studenten kon bedienen. We werden alfabetisch in groepen opgedeeld, en A-C moest naar links vooraan, D-G rechts vooraan, etc. Dit tot gevolg dat alle 400 studenten tegelijkertijd door de aula begonnen te lopen, wat algauw in opstoppingen, geduw en tafelloopacrobatie leidde. 0/10 voor efficiëntie, zeker als je weet dat de gebouwen voorzien zijn van ruime en lange gangen waar je dit perfect zou kunnen doen zonder chaos.

De namiddag was voorzien voor sporten allerhande, waaronder voetbal, basketbal en volleybal. deze sporten gingen niet door op de campus in Dejvicka, maar wel in Strahov, enkele kilometers zuidelijker. In Strahov is er meer ruimte en staan er ook enkele dormitories van de universiteit. De verschillende sportveldjes doen denken aan Amerikaanse taferelen, waar ook elk basketbalveldje omsloten wordt door een hek.

De topsporter in mij was echter niet in zijne goeie, dus ik besloot de buurt een beetje te verkennen. Het was droog en de zon kwam zo nu en dan eens goedendag zeggen. Ietwat onverwacht monde die ‘verkenning’ uit in een wandeling van meer dan 2 uur door een reusachtig park (foto’s). Ook maakte ik een praatje met een local die zich wist te herinneren in one thousand, neun hunderd six six in Eindhoven handbal gespeeld te hebben..

De avond zou gevuld worden met een ‘Dinner and Open Air Festival’ in datzelfde Strahov. Een mooie term, wat uiteindelijk meer leek op een kiesweek van Babylon, waar een bandje wat muziek speelt op een klein podiumpje, er ongeveer twee plateau’s hapjes voorzien worden voor 400 man, en je moet betalen voor je bier. Niet getreurd, de Tsjechische bierprijzen verslagen wederom de Belgische. 25 kroon (1€) voor een Tsjechisch pintje. En, de Tsjechische pintjes worden geserveerd in enorme plastiek bekers van, ik vermoed, 40 of 50 centiliter.

Gezien het wederom vroege startuur en matige entertainment niveau, tegen 23u50 een van de laatste bussen en metro’s huiswaarts genomen.

Dinsdag
De dag van de inschrijvingen. Wanneer we in België steen en been klagen over Toledo, moeten we toegeven dat het toch best wel goed georganiseerd is. Je herinschrijven voor een academiejaar doe je in 1 muisklik, en vakken selecteren kan je ook eenvoudig via een webmodule. Dat er dan af en toe iets misloopt moeten we er dan maar bijnemen.

Het Tsjechische verhaal is daarentegen van een ander kaliber. Geen online inschrijving, geen e-mails, zelfs bijna geen pc komt er aan te pas. Een goed ouderwets papieren ‘Study Record’ speelt hier de hoofdrol. In dit boekje schrijf je eerst je naam, registratienummer, geboortedatum en verblijfsadres. Bovenaan prijkt ook een foto. Op de volgende bladzijde vermeld je de vakken die je opneemt aan de universiteit, telkens met vaknummer, docent en college-uren. Als je je examen aflegt zal de prof hier dan ook je resultaat in vermelden. Dit (belangrijk) document wordt dan voorzien van een 4 tal stempels van de faculteit.

Tot dusver geen onoverkomelijk probleem. Qua efficiëntie scheelt er daarentegen wel iets. Je gaat tegen 8u30 naar het faculteitsgebouw, om 9u30 mag je binnen in de aula, om 10u00 begint de presentatie en na dat kwartiertje gezever kan je beginnen invullen. Je moet echter snel zijn, want als je klaar bent mag je (aanschuiven) om vooraan je stempels te gaan halen. Tegen 11u30 (als je snel kan schrijven) ben je dan terug buiten met je boekje en je stempels van de faculteit. Ja, van de faculteit, en niet van de universiteit. Elke faculteit doet hier zijn eigen zin en kiest zelf een inschrijvingsprocedure. Ik heb (gelukkiglijk) al mijn vakken aan dezelfde faculteit, en was er dus vanaf na die ene voormiddag. Mijn collega Thomas is een ander lot beschoren, uit elke faculteit een vak (er zijn er een 7 tal). Hiervoor dient hij bij elke faculteit de inschrijvingsprocedure te doorlopen. Tijdrovend? Inderdaad. Hoeveel dagen trekt de universiteit uit voor dit inschrijvingsritueel? Eén dag. Ziet u het probleem? Ik denk dat hij tegen de avond nog niet eens halverwege was.. Lang leve Toledo!

Tot daar het eerste deel van de dag. In de namiddag kregen we een tweede infosessie van het ISC. Deze keer was het een saaie parlé over de geschiedenis van Praag en Tsjechië in het algemeen, met de Tweede Wereldoorlog, het socialisme, communisme en de ‘nieuwe markteconomie’. Nadien volgde de presentaties van de Orientation Week Trips die de komende dagen plaatsvinden. ISC had voor ons een 8 tal trips georganiseerd naar verschillende delen van Tsjechie en enkele bezienswaardigheden. Ik weet al niet meer zo goed wat ik gekozen heb, maar het was iets met Paintball en Pilsner Urquell :)

De avond, jawel, een feestje. Tijdens de presentatie overdag werden ons enkele mooie termen naar het hoofd gegooid van ‘Nation2Nation party’, ‘Kamikaze’ en ‘in cooperation with VCE (een economische unif in Praag)’, maar met het feestje van de dag ervoor in het achterhoofd hielden we onze verwachtingen erg laag. Niets was echter minder waar. De locatie, fuifzaal Kamikaze, lag op het eiland in de Maldou/Vltava, de rivier die door Praag stroomt. Van buiten leek het op een vervallen hangaar, maar binnenin was het chiquer en groter dan de beste fuifzaal van Leuven. Het complex had ook nog een even grote kelder waar andere muziek gespeeld werd. Er was een lange toog langs heel de zijkant die versierd was met spotjes en sfeerlichten.

Een dure avond denk je dan misschien, maar ook dat was een onterechte vrees. Met 170Kc (7€) kwam je toe voor heel de avond, zijnde inkom, vestiaire, wc (gratis) en enkele liters bier. Een grappig feit wel: ik heb meer aan vestiaire betaald (40Kc) dan aan inkom (30Kc). Normaal was de vestiaire maar 20Kc, maar desondanks dat ik mijn pull in de mouw van mijn jas gestoken had, mocht ik voor twee stuks betalen. En ook hier, Tsjechische pinten aan 25Kc. Probeer dat maar eens in het MusiCafé :)

Ook heeft Praag me voor de tweede keer duidelijk gemaakt dat het niet loont om op EEN bus te stappen om op MIJN kot te geraken, zelfs niet als er 50 andere mensen op die bus stappen. Op het moment dat die bus dan in een buurt komt dat niet meer op je stadsplan staat, kan het helpen om een nachttram te nemen die in de andere richting lijkt te rijden. Even de Tsjechische ‘jeugd’ (die bijzonder vriendelijk is als een buitenlander om 4u ‘s nachts je de weg vraagt) raadplegen kan ook altijd helpen.

De huisvesting
Tussendoor gaat de zoektocht naar een kot nog steeds verder. Dagelijks contacteer ik er wel eentje om een kijkje te gaan nemen. Vaak laten de (inwonende) hoofdhuurders iedereen gedurende een weekje komen kijken, en kiezen zij op het einde van die week hun nieuwe flatmate uit de geïnteresseerden. Tot dusver hier nog geen geluk mee gehad. Misschien zo meteen om 16u, met een kot nabij het Nationaal Theater..

Voeding
Wie de foto’s van mijn kot goed bekeken heeft zal wel verstaan dat ik niet sta te popelen om te kokkerellen. Bovendien zijn alle potten vuil, heb ik geen borden of bestek, en kan ik, als niet-roker, het gasvuur niet onmiddellijk aankrijgen. Dus dan zoek ik eten buitenshuis. En wanneer de klassieke hongerstillers als pizza, McDonald’s, pasta en de Menza (alma) allemaal de revue gepasseerd zijn durft men zich wel eens wagen aan een lokale keet. Doch, voorlopig nog enkel diegene die (een deel van) de menu in het Engels heeft. Zo heb ik me al laten verassen door ‘Rybi file smazene obloha, krokety’, wat grote fishsticks met kroketten bleken te zijn, en de ‘Beef with rice’ wat behoorlijk lekker en ook wat pikkant was. Nog niet echt de Tsjechisch keuken dus, maar daar komen we later nog wel toe.

Morgen, donderdag, vertrek ik op de ISC trip, dus daarover in het weekend meer!